De zware test van mijn eerste weekend.... Maar ik leef nog!

Hallo allemaal,

Wat een leuke reacties allemaal op mijn vorige blog, leuk om wat van jullie te horen! Het begon allemaal natuurlijk heel goed, maar ondertussen heb ik een paar heel zware dagen achter de rug, waarin ik het echt ff minder naar m’n zin heb gehad, en af en toe zelfs een beetje bang ben geweest. Laat me het jullie uitleggen….(maak je borst maar nat, wordt een lang verhaal vol spanning en sensatie!)

Ik kwam natuurlijk aan, en ging bij Anne wonen. Gezellig, redelijk luxe en niet alleen, helemaal goed. Totdat ik zaterdag merkte dat er iets mis was met Anne. Af en toe draaide ze wat met haar ogen, was een beetje uit balans, wist niet zo goed wat ik ervan moest denken… Zaterdagavond gingen we samen even boodschappen doen, en raakte ze opeens op de verkeerde weghelft. In het donker reden we recht op de koplampen van een andere auto af! Ik schrok me kapot, riep; Anne what are you doing? En op dat moment corrigeerde ze en reed verder. Ik was echt even stomverbaasd en wist niet wat ik ervan moest zeggen, heb het voor dat moment maar zo gelaten.

De volgende ochtend was het prachtig zonnig weer en hebben we samen het zwembad schoongemaakt. Gezellig gekletst en na de schoonmaaksessie (ja echt, ik heb schoongemaakt!) besloten we ergens wat te gaan lunchen. Tot dat moment leek alles prima. Even douchen, aankleden en toen ik Anne weer zag leek ze weer zo afwezig en uit balans. Ik zou rijden, dus ik pakte de auto en reed naar de gate, zij liep zodat ze hem open kon doen. Toen ik buiten de gate op haar stond te wachten in de auto, zag ik haar meer en meer wankelen, waarna ze uiteindelijk neerviel. Ze zakte in elkaar en was niet meer aanspreekbaar. Daar stond ik dan. In een vreemd land, kende de weg niet, kende geen mensen, alleen Richard, de dierenarts van LSPCA. Dus ik heb hem gebeld en gezegd dat ie moest komen, en dat deed ie gelukkig ook. In de tussentijd kwam Anne een klein beetje bij en kon ik uit haar gebrabbel opmaken dat ze een infectie in haar darmen had opgelopen in Tanzania, waar ze vorige week haar man had bezocht. Deze infectie veroorzaakte hoge koorts en erge diarree waardoor ze blijkbaar ernstig verzwakt was. Ik heb Richard gevraagd om ons zsm richting ziekenhuis te rijden en dat deed hij. Nog geen 24 uur in een vreemd land, en al met topsnelheid tussen de toch al roekeloze bestuurders op de Malawiaanse wegen door. Ondertussen zat Anne achterin allerlei wartaal uit te slaan. Ze bleef maar vragen welke dag het was, of we ook stromend water hadden en of haar hond ook in de buurt was. En allemaal in vrij onverstaanbaar brabbel engels. Op dat moment rees bij mij het vermoeden dat Anne niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk niet helemaal in orde was. (dit bleek later de spijker op z’n kop, maar daar kom ik zo nog op…)

Eenmaal in het ziekenhuis bleek dat ze zwaar uitgedroogd was. Een Malawiaans ziekenhuis, een beleving op zich! Ik was ff niet scherp genoeg om foto’s te maken, maar geloof me, heel bijzonder hoor J Anne kreeg 3L vocht in en infuus toegediend, waar ze goed op reageerde. Ze werd weer wat helder. Ik heb toen mijn kans  gegrepen om wat informatie los te peuteren. Ze vertelde me dat ze antidepressiva slikte, maar die al een week niet gehad had omdat ze steeds moest overgeven door de infectie. Aha! Daarom leek ze soms zo afwezig. Kwartje gevallen.

Toen ze naar huis mocht aan het eind vd middag, trok ze zelf haar infuus eruit en zat alles onder het bloed. Ik begreep er niks van, maar was te verbaasd om er iets van te zeggen. Op weg naar huis vertelde ze me, dat ze al een paar keer een zelfmoordpoging had gedaan, de laatste een paar dagen voor mijn komst, door het doorsnijden van haar polsen. Eh sorry?! Maar ok, ik heb naar haar geluisterd en geprobeerd er geen mening over te vormen. Die middag/avond heb ik haar een beetje in de gaten gehouden en zakte ze weer steeds verder in een rare afwezige vage toestand. Leek bijna wel een psychose of delier. (had niet gedacht mijn skills als therapeut hier nodig te hebben, maar blijkbaar toch nog)

Tegen de avond kwam Richard langs om te checken hoe het ging. In 1 woord; idioot! Zoals ik al zei zakte Anne steeds verder weg. Ze had hele verhalen over dat ze een vlucht moest halen naar Tanzania. Ook zag ze mij aan voor haar man. Even later waren Richard en ik dokters. Ik wist niet of ik moest lachen of huilen, dus ben ik maar gewoon rustig bij haar gaan zitten luisteren naar haar verhalen. Ik heb haar baas gemaild dat ze niet zou komen werken de volgende dag, want daar was ze absoluut niet toe in staat. (het werken niet, en het mailen ook niet trouwens)

Toen Richard weg ging spraken we een taktiek af; ik zou stiekem wat nrs in haar telefoon opzoeken van vrienden zodat ik mensen kon inlichten over haar rare staat van zijn. Haar vragen om de nummers was geen optie want ze dacht zelf dat er niks aan de hand was…. Ik had haar wel eens horen praten over een vriendin Judith, ook Nederlands, dus die naam heb ik als eerste opgezocht. Maar onder het zoeken kwam ze eraan, dus had ik maar een half nummer. Anne pakte haar telefoon, en sloot zichzelf op in haar slaapkamer. Ik ben toen naar mijn huisje gegaan…

Eenmaal in mijn huisje probeerde ik me te concentreren op het nummer dat ik gezien had, maar niet goed opgeslagen en ben gaan bellen. Het kon toch niet zo zijn, dat ik na haar 24 uur te kennen de enige was op wie deze vrouw kon terug vallen?! Wel dus! Ik kreeg uiteindelijk Judith aan de telefoon en legde de situatie uit. Judith bleek een collega die in Zimbabwe woont, dus anders dan mijn verhaal doen had ik niet heel veel aan haar. Ze zou wel proberen Ngoni, de man van Anne die in Tanzania woont te contacten. Dus dat was wel prettig. Ongeveer een uurtje na ons gesprek belde Judith me terug met een heel vervelende boodschap…..

Judith had Anne vlak daarvoor gebeld, en Anne was blijkbaar in totale paniek en van plan om haar polsen door te snijden. Dus Judith vroeg me om ze snel mogelijk het huis in te gaan en haar op te zoeken. Ik denk dat mijn hart nog nooit zo hard geklopt heeft, en ik nog nooit zo zenuwachtig ben geweest. Gek genoeg werd ik na alle zenuwen wel direct rustig en dacht maar 1 ding; als ik dan de enige ben waar ze nu op kan rekenen dan moet ik nu dat huis in! Dus ik kleedde me aan (lag namelijk al in bed, t was nu ong 23.00) en ging naar binnen….Gelukkig was ze niet haar polsen aan het doorsnijden, maar wel in totale paniek en helemaal van de wereld.  Tijdens het aankleden had Richard gebeld, die weer meteen naar me toe kwam, heb hem de gate in gelaten en met hem besproken dat we haar (met of zonder dwang van de 4 politieagenten die hij mee had genomen) sowieso zouden afvoeren naar het ziekenhuis, want dit kon echt niet! We hebben haar na heel wat praten en lichte dwang om weten te praten zodat ze mee ging. De politiemannen stonden nog steeds buiten, dus Richard werkte ze zorgvuldig weg in mijn auto zodat Anne ze niet zou zien. Richard pakte de Nissan X-trail van Anne  en deed haar daarin, en ik mijn VW Golf(met 4 politiemannen) reed achter hem aan. Anne was te verward om door te hebben waarom we met 2 auto’s gingen…

Eenmaal bij het ziekenhuis deed Anne haar verhaal; ik heb een infectie en diarree en buikpijn, verder niks aan het handje. (als ik klompen aan had gehad waren ze beide gebroken!) Ik heb daarop de dokter nog even apart genomen om duidelijk te maken, dat mijn zorg niet de infectie was, maar de mentale toestand waar ze in verkeerde. Richard was er ook en die heeft me ontzettend gesteund. De dokters hadden natuurlijk ’s middags wel gezien dat ze haar infuus zelf had verwijderd, wat natuurlijk niet normaal is, en dat ze alles onder het bloed had gesmeerd. Ze geloofden me gelukkig en gaven haar een spuitje met een of ander slaap/kalmeringsmiddel. Ze verzette zich en viel niet in slaap, maar bleef gewoon lekker rustig op d’r stoel zitten. De dokters hadden tegen haar gezegd dat het medicijnen tegen de infectie waren en dat was dat. Ze zou de rekening wel ff betalen en dan naar huis. Wat een taaie dacht ik nog, maar gelukkig greep de dokter in en gaf haar nog een zelfde dosis. Knocked her out completely! Ze hebben haar met 4 personen richting bed moeten dragen (terwijl ze een kleine 55kg weegt) omdat ze zich zo verzette! Ze zette zich schrap tegen elke deurpost, schreeuwde, zuchtte, greep alles om zich heen en strekte zich uit. Het zag er mensonterend uit. Wat mij betreft was ze op dat moment rijp voor een dwangbuis.

Ik heb haar tas mee genomen, ben achter Richard aangereden die me thuis afzette. Ik was kapot! Het was inmiddels 2.00 uur en om 7.00 de volgende ochtend waren we weer in de kliniek om haar op te halen. Ze was wakker, helder, nuchter; ze was normaal. En guess what? Ze herinnerde zich helemaal niks van de vorige avond! Bizar toch? Dus het was nu maandagochtend en Anne leek weer op te knappen. Wat een hel van een weekend!

Toen we thuis kwamen en heb ik eerst een goed gesprek met haar gehad. Ik heb haar verteld wat er allemaal gebeurd was de vorige avond en wilde dat ze iets zou eten en haar antidepressiva weer zou gaan nemen.  Door het eten zou ze een ‘stoolsample’ (engels voor; poep in pot) in kunnen leveren bij het lab waardoor de juiste diagnose voor de infectie gesteld zou kunnen worden gesteld, en dan de juiste behandeling zou kunnen worden gegeven. Daar was ze het helemaal mee eens. We hebben samen wat gelunched en dat was prima. Ik heb haar toen gevraagd of ze me wilde laten zien wat ze voor medicijnen slikte (of zou moeten slikken) en waar die lagen. Tegen de avond liet ze me die zien. En ja hoor, dat kon er ook nog wel bij, wat stond er tussen de torenhoog opgestapelde medicijnen? Allemaal lege flessen drank! Ja, echt.

Dus ik heb haar recht op de vrouw af gevraagd of ze een alcoholprobleem heeft. Antwoord; ja. Lege flessen wijn, de fles Malibu die ze vrijdag voor mij gekocht had, en bierflesjes. Ze heeft gehuild als een klein kind. Ik heb het aangehoord. Daarna ben ik boos geworden. De avond daarvoor dat ze zo in paniek was, zelfmoord wilde plegen, wij haar vol bezorgdheid naar het ziekenhuis hadden gebracht was ze dus niet alleen ziek in haar lijf en haar hoofd, maar ook nog eens smoorbezopen. Ik heb haar gevraagd hoe het zover was gekomen. Ze begon te praten en te huilen…. We hebben wel 2 uur lang gepraat. Die vrouw heeft veel meegemaakt en alle reden om zwaar depressief te zijn. Alleen is dat geen reden om het daarbij te laten zitten denk ik. Dus ik heb haar aangehoord e gevraagd wat ze wilde. Ze wilde beter worden zei ze. Dus ik heb een plan met haar gemaakt. Ik hou haar in de gaten, controleer of ze haar medicatie heeft gehad en eet. Ik heb haar ook gevraagd om alle alcohol in huis bij elkaar te zoeken. Deed ze. Ze wilde het weggooien in de prullebak, maar ik heb haar eerst alles door de wasbak laten spoelen. Toen ben ik naar bed gegaan. Zij ook.

’S Avonds om 22.00 moest ik de generator uit gaan zetten, omdat de elektriciteit terug was. (Als het stroom eraf gaat, wat minimaal 1x per dag gebeurd, zetten we de generator aan. Dan zetten we een knopje van een bepaalde lamp om, die alleen gaat branden als er stroom is via het netwerk, en die uit blijft bij generatorstroom. De lamp was aan, dus wist ik dat de stroom terug was.)

Ik ging de generator uitzetten en checkte daarna ff bij Anne of ze sliep. Ik vond haar, op de badkamervloer in een plas urine. Ik heb haar wakker gemaakt, maar er kwam alleen maar raar gebrabbel uit. Ze maakte me duidelijk dat ze slaappillen had genomen. Ik heb haar overeind geholpen, gezegd dat ze zich om moest kleden en gaan slapen. Op dit moment ben ik erg gaan twijfelen, of ik niet toch liever in de kliniek zou gaan wonen. Rottig gezegd misschien, maar deze vrouw is niet mijn verantwoordelijkheid, en ik ben hier niet om voor haar te zorgen ten koste van mezelf. Anyway, ik ben toen naar bed gegaan, ik was kapot!

De volgende dag, (dinsdag) ben ik aan het werk gegaan. ’s Morgens ff bij Anne gekeken, die ging uitslapen. Eindelijk mijn eerste dag bij LSPCA. Ik kon ook wel ff wat anders aan mijn hoofd gebruiken moet ik eerlijk zeggen.

Vanaf gister heb ik een toptijd gehad. Mijn dag op het werk was top! Ik heb een pup gevoed die te slap was om te eten/drinken/lopen, maar helaas moesten we die vandaag in laten slapen omdat zijn ruggenmerg beschadigd was en hij dus nooit normaal zou kunnen lopen. Ook heb ik gewerkt samen met de dierenarts aan een pup die zeer waarschijnlijk parvo had, en die heeft de nacht niet overleefd.  En we waren een hond kwijt. Ontsnapt uit de kliniek. Een gebroken been, maar toch km’s ver gerend! Hele dag gezocht in heuvels, graslanden, het dorp, beboste velden, maar geen hond. Ik ben bang dat die het dus ook niet haalt. Maar ondanks slechte resultaten wel een leuke dag. Helaas gebeuren er soms ook nare dingen, maar het is niet anders. Wat me wel dwars zat, was dat ik eigenlijk nog steeds niet had besloten of ik nou wel of niet naar de kliniek zou verhuizen. Maar toen ik thuiskwam heb ik besloten nog even te blijven. Anne was helder, nuchter, had gegeten en haar medicatie genomen zoals ik het haar voorgesteld had. Dat maakte me blij. Anne heeft me bijna op haar blote knieën gedankt voor mijn hulp, geduld en zorg. Het lijkt de goede kant op te gaan met haar, want vandaag was ze ook erg goed te pas. Hoop dat dat vanavond ook zo blijf, want gisteravond was het nog heel gezellig met haar.

Ik heb dus besloten om nog even bij Anne te blijven wonen, maar heb haar wel heel duidelijk gemaakt dat ik wel weg ga, als ik me er niet goed bij voel. En dat begreep ze volkomen.

Op dit moment voel ik me weer/pas echt veilig hier, en nu snappen jullie misschien ook een beetje waarom. Na zo’n weekend had ik het ff gehad met alles hier (niet zo gek ook toch? Wat een welkom!), maar ik zit weer op het goede spoor…

Vandaag heb ik geholpen bij een castratie, was super tof! En helaas ook bij het laten inslapen van een hondje dat was ‘aangespoeld’ bij iemands huis door de zware regenval. Ziek, onderkoeld en in heel slechte staat, dus geen redden meer aan. Er is ook een nieuwe vrijwilliger aangekomen. De 24 jarige Victoria uit Londen, net afgestudeerd dierenarts en super tof! Kan het goed met haar vinden. Ze blijft tot 7 april en we hebben al wat plannetjes om samen een keer een filmpje te kijken of wat te gaan drinken bij mij thuis of met Eveline van Dam, de Nederlandse eigenaresse van een Lodge vlakbij mijn huisje. Dus op dit moment ben ik op m’n gemak, ik leer  veel leuke mensen kennen en heb het naar mijn zin.  Met Anne kijk ik het nog ff aan, gaat het goed dan blijf ik in mijn fijne huisje, blijft ze terugvallen, dan verhuis ik naar de kliniek.

Voor nu, ik voel me goed, en hoop weer op mijn gemakje al jullie leuke reacties te lezen! Bye!!!

dikke kus, Bianc