Dag Malawi, misschien tot ziens...

Hoi allemaal,

Op dit moment zit ik thuis op de bank in Hoogeveen, en omdat ik nog niet iedereen persoonlijk heb gesproken, wil ik toch via deze weg graag uitleggen hoe dat zo is gekomen.

Op 26 maart was ik in Lilongwe de gelukkigste vrouw op deze aardkloot, want op het vliegveld kon ik eindelijke Matthijs weer in m'n armen sluiten. Zo blij om elkaar weer te zien! Heerlijk! We hebben de eerste dagen van Matthijs' vakantie intens geoten van elkaar en natuurlijk van Lilongwe en het heerlijke warme weer. Alleen na een paar dagen samen ging het weer mis met mijn gezondheid. Na het eten werd ik misselijk, veel bubbels in mijn buik, en weer diarree. De volgende dag werden de klachten erger. Zo erg dat ik niet kon slapen, alleen maar heen en weer liep naar de wc, en behalve water verder niks meer binnen kon houden. Dit was op zaterdag 30mrt. De volgende dag, 1e paasdag, zijn we direct naar het ziekenhuis gegaan want het ging echt niet goed. Ik had weer een infectie dat was wel duidelijk, en dit was de ergste tot nu toe, daarom wilde ik niet afwachten. Eenmaal in het ziekenhuis gekomen moest ik natuurlijk bloed prikken en wat ontlasting inleveren. Hieruit bleek dat er bloed in mijn ontlasting zat, en dat ik inderdaad een infectie had in mijn maag/darmen. (Dat was natuurlijk al geen nieuws meer, maar lang leve de medische bevestiging) Alleen de arts wist niet wat de oorzaak was (net als bij de vorige 2 ifecties trouwens) en gaf me maar weer een antibioticakuur. Hij luisterde naar mijn buik, en vroeg naar mijn 'medical history'. Ik legde hem uit dat dit de 3e infectie in 3 maanden was, en dat ik vorig jaar in NL ook al 2 weken in het ziekenhuis had gelegen met een darminfectie, en dat ik dus wel vaker wat problemen had in de buik. Daar schrok hij wel een beetje van. Hij begon (net als de artsen in Hgv vorig jaar) over de ziekte van Crohn. Maar ik heb hem direct uitgelegd dat ik dat (tot nu toe) niet heb, of dat in elk geval die diagnose niet gesteld is. Hij wist niet wat hij verder voor me zou moeten doen, maar vond mijn toestand zorgelijk. Hij vond het zaak dat ik zsm terug naar NL ging om me daar verder te laten onderzoeken....

Tot deze dag heb ik dat telkens weten te omzeilen dat ik terug zou gaan naar NL. Volhouden, aanpassen, meebuigen, flexibel zijn en nog meer volhouden had me tot dan toe in Malawi gehouden. Maar op dit moment voelde ik me zo slecht, dat ik niet anders kon dan het met de arts eens zijn. Eenmaal terug in ons hotel (met een dosis medicijnen waar een hypochonder gelukkig van zou worden) heb ik toen maar de alarmcentrale van de verzekering gebeld en de situatie uitgelegd. De meneer was heel vriendelijke en behulpzaam. Al snel belde een medisch specialist me terug. Stelde wat vragen en stelde ter bevestiging ook vast dat ik idd terug moest naar NL omdat ik anders risico zou lopen op blijvende schade. Daarna gingen een paar uurtjes voorbij met wat heen en weer mailen met de alarmcentrale, tot om 18.00 uur de bevestiging kwam; morgen (maandag dus) vliegen jullie om 12.00 smiddags terug naar NL. Dat was dus heel snel! Geen tijd om na te denken, maar snel de koffers inpakken en vroeg slapen.

De volgende morgen hebben we onze safari gecanceld (die diezelfde ochtend zou vertrekken 4 dagen richting Zambia.... au...)  en bij de receptie de situatie uitgelegd. Alle begrip. Dat was fijn. Op naar het vliegveld.

We waren om 9.30 op het vliegveld; uitgestorven! Wij dachten intercontinentale vlucht dus 3 uur van te voren inchecken, maar in Malawi hoeft dat natuurlijk niet. Relax! Zelfs zo relaxed dat toen we bij de douane aankwamen er een ietwat vreemde situatie ontstond. Een man achter een bureau. Paspoorten laten zien. Man kijkt in paspoorten. Man kijkt aandachtig naar ons. Wat we in het land hadden gedaan. Waarom we weg gingen. Antwoord gegeven. Exit-card invullen (papiertje waarop je verklaart ja heus, nee echt waar, toch wel het land te gaan verlaten). Man leest exit-cards. Man stelt vragen. Wat Matthijs voor beroep heeft. En meer van dat soort 'zo-dit-kon-wel-eens-serieus-zijn'-vragen. Maar hoe serieus het was, bleek direct daarna; man vond alles prima we mochten doorlopen, meet 1 kleine kanttekening; of we zo nog wel even terug wilden komen. De man die de paspoorten voorziet van een 'approved' stempel ligt nog in z'n bed, komt over 30 minuten. Dus voor nu mogen jullie wel door de douane het vliegveld op, als jullie straks nog maar even terug komen om dan die stempel te halen. En zo geschiedde... Was al bijna vergeten hoe eenvoudig en ongecompliceerd het leven soms kan zijn, zeker in Malawi...

Ik had inmiddels al 2 en halve dag niet gegeten, en raar maar waar; dat deed me goed. Geen eten = geen buikpijn, ik voelde me dus redelijk goed. Beetje moe en slapjes en af en toe wat misselijk, maar verder goed genoeg om te vliegen. Toch werd ik bij het opstijgen heel misselijk. Knoop in mn maag, en kramp in mn darmen. Nu wist ik wel heel zeker dat ik de juiste beslissing had genomen, dit kan zo niet, ik moest echt terug naar NL. Maar toch, toen we net in de lucht waren, had ik het even heel moeilijk. Brok in mn keel, en tranen..... Dit was het dan. Einde van mijn reis die ik zo graag nog even had voortgezet. Dag Malawi, misschien tot ziens....

Eenmaal thuis is alles onwerkelijk. Nedeland voelt koud. Ik ben blij dat ik veilig op Nederlandse bodem ben. Maar ook verdrietig dat ik mijn reis niet heb kunnen afmaken en dat mijn lijf me zo in de steek heeft gelaten. Althans zo voelt het. De eerste dagen is iedereen blij om me te zien, wat fijn is, maar tegelijk ook een confrontatie dat mijn reis echt voorbij is. Ik krijg veel mailtjes, kaartjes, appjes, smsjes en telefoontjes van allerlei lieve mensen die willen weten hoe het met me gaat. Dat is fijn. Ik ben een beetje de weg kwijt en weet niet zo goed wat ik moet doen nu ik hier opeens ben, dus ik vind het fijn dat mijn agenda de eerste dagen min of meer voor me gepland wordt door dokters/ziekenhuis bezoeken, mensen die langskomen en regelzaken met bvb de verzekering. Geen tijd om na te denken, gewoon doen.

Inmiddels ben ik 2 weken in Nederland en begin weer aan alle dingen te wennen. Ik heb verschillende bloedonderzoeken gehad en er is ontlasting op kweek gezet. Na de 2e keer bloedprikken bleek dat ik bloedarmoede heb. Op zich niet ernstig, maar de oorzaak ervan zou een chronische ziekte kunnen zien. Dat moet dus nog verder uitgezocht worden. Even leek het erop dat ik een gluten allergie zou hebben, maar dit bleek het ook niet te zijn. Morgen ga ik voor de 3e keer bloedprikken. Dan weer verder kijken. Mijn darmen zijn ondertussen weer aardig kalm geworden. Ik kan weer (redelijk)gewoon eten, alhoewel ik me vaak opgeblazen voel en toch nog vaak bubbels in mn buik heb. Maar ik heb het idee dat de infectie wel weg is. Mn darmen pruttelen nog wat na om het zo maar te noemen. Wat me wel zorgen baart is dat het bij de vorige ontstekingen ook zo ging. Het kwam ineens op, en vervaagde langzaam. Ik hou er dus rekening mee dat het zo weer terug kan komen. Maar eerst de volgende bloedtest afwachten. Ik wil er graag achter komen wat er aan de hand is, en de dokter zei bij mijn laatste bezoek; de deuren naar het ziekenhuis gaan wel langzaam een beetje open. Ik wacht dus rustig nog even af hoe het nu verder gaat.

Ondertussen vermaak ik me nu opperbest thuis. Geloof het of niet maar ik heb ineens een enorme nesteldrang! ojeeeee! Ik ben wat aan het opruimen en schoonmaken (dan moet ik dus toch nog wel echt ziek zijn) en ben graag thuis met Matthijs. Dat voelt nu zo ultiem luxe en veilig na 3 maanden in Malawi waar elke dag wel minimaal 1x de stroom uitviel en we regelmatig een paar dagen geen water hadden. In dit huis is alles wat ik nodig heb! Een wasmachine (wat een genot na 3mnd alles op de hand wassen) schone keuken, een afwasmachine, lieve asrael, joop en lexje, maar bovenal lekker knus en kneuterig met Matthijs op de bank :) Toch wel fijn aan Nederland hoor, naar de supermarkt gaan, en weten dat al het voedsel 'veilig' is om te eten. Ik kan 's avonds gewoon in het donker over straat en de medische voorzieningen zijn hier prima. En had ik al gezegd dat ik zo blij ben dat Matthijs en ik weer samen zijn? :)

Ik pak het leventje van alledag weer steeds meer op. Deze week heb ik elke dag wel wat leuks te doen. Kleine dingen, maar prima om zo weer een beetje op gang te komen. Even naar de kapper, een broodje eten met mam, de pubquiz in de Lijst, het gala van klas 4 van de HS, verjaardag van pap waar we uitgebreid voor gaan koken, op bezoek bij ouders in wording Daan en Margreet, en lieve Mats komt logeren. (druk druk druk hoor het werkloze bestaan). Ga binnenkort maar eens beginnen met het zoeken naar een baan. Iets als begeleider voor jongeren of psychiatrisch patienten lijkt me leuk. Een rebound lijkt me ook leuk, dan heb ik nog de link met onderwijs. Maar mijn voorkeur gaat toch wat meer uit naar de zorg op dit moment. Dus als iemand wat weet??

Verder probeer ik iedereen weer even te contacten/te zien/te spreken. Maar dat lukt niet direct allemaal natuurlijk. Als je wat wil afspreken, bel/app/mail me gerust hoor, nu ik nog werkloos ben heb ik de tijd :)

nou toedeledokie, tot snel! dikke kus, Bianc

PS. Wanneer wordt t hier nou eens lente?!