Malawi, the land of promise....

Lieve allemaal,

Na mijn laatste vrolijke reisverhaal, kwam al snel het overlijdensbericht van mijn oma. Ik heb in de dagen rondom haar overlijden veel contact gehad met familie. Dat was fijn. Ik heb vernomen dat het een mooie uitvaart was, en dat het goed was. Het is voor mij opgenomen op DVD en als ik thuis kom zal ik het nog bekijken. Nogmaals bedankt voor alle lieve en steunende woorden…

Voordat mijn oma overleed, had ik een heel positief reisverhaal geschreven, met allerlei goed nieuws erin, ik wil jullie graag het vervolg daarvan vertellen…

Het evenement in de mooie jurken en met de VIP’s….Vrij snel na het bericht dat we deze avonden gingen werken kregen we te horen wat de outfits zouden worden.

Avond 1, de modeshow; een lange jurk, met hoge hals, maar de rug helemaal open. Gemengde stoffen, felle effen kleuren gemixt met traditioneel Afrikaanse patronen.

Avond 2, concert P-square: een broek met heel wijde pijpen, die strak om het middel aansluit, en hoog tot onder de borst aansluit. Daar moesten we zelf een nette zwarte top bij zoeken. Ook weer felle kleuren effen gemixt met mooie Afrikaanse stoffen.

Avond 3, de movie awards nominations; een jurk, strak, tot aan de knie, met een a-symmetrische halslijn. Aan de ene kant een mouwtje, aan de andere kant een bandje op de schouder en een bandje die van de schouder valt. (mode is mooi, niet praktisch, geeft niet) en weer de mix van kleuren en stoffen.

Je kan je er misschien iets bij voorstellen, hoe ik hier naar uit keek! Ik hou van felle kleuren, ik hou van Afrikaanse stoffen, en alles op maat gemaakt, maar ja, het zouden ook poepie-sjiek-de friemel-events zijn, dus ja, mooi plaatje. En 15.000MK (30 euro) per avond.Topje gekocht op de markt voor 80 cent en op zoek naar passende schoenen. Prima. Tot we het bericht van Evelien kregen, dat de sponsor voor de outfits zich terug had getrokken…. WAT????!!!!!

Ja, juist ja. Geen outfits dus, dikke vette teleurstelling. Of we zelf ‘iets zwarts’ konden regelen. (Ik opperde nog of de grote zwarte labrador van ons terrein goed was, nee. Nelson Mandela? Nee.) Een zwarte outfit, en sjiek graag. Je kan je waarschijnlijk wel voorstellen, dat je als hondentrainer/education manager en dierenarts (Torr) niet werkt in je galajurk en helaas was ik hem ‘vergeten’ in mijn koffer te doen, en dus moesten we hier een outfit kopen. Zo goedkoop mogelijk geprobeerd, 18 euro lange zwarte jurk en fel rode schoenen.

Dat allemaal achter de rug kregen we een telefoontje, dat het geen 3 avonden maar 2 werden. De president moest blijkbaar zaterdag weg en daarom zouden de movie awards nominations en het p-square concert beide op de vrijdag zijn. Jammer maar helaas. De planning zo ver; donderdag modeshow, vrijdag 1 vd 2 andere events. We zijn naar een vergadering in Madidi geweest voor alle ushers en bouncers voor die events, waar ons werd uitgelegd wat onze taak zou zijn. Nu hadden we helemaal zin om aan de slag te gaan.

Woensdag kregen we een telefoontje van Evelien. Het budget was nog verder ingekrompen, dus sorry dames, voor Torr en Bianca geen modeshow, alleen nog het p-square concert…. WAT?! Ja sorry. Oh en by the way, voor dat p-square concert krijgen jullie geen 15000MK maar 12000MK, ja budget he… ja sorry hoor, nogmaals sorry. Dat was dus echt een grote teleurstelling… Nu hadden we zelf een outfit gekocht, en kregen we nog maar 12000MK.Donderdagmiddag, douchen, jurk aan en bezig met haar en make up. 15.00uur aanwezig zijn. Tegen 14.00 uur telefoon, stop maar met de voorbereidingen, het concert is morgen. Niet vandaag. De geluidsapparatuur staat bij Mozambique vast bij de grens.

Zaterdag (gister) dan eindelijk de grote dag. Aangekleed, make-up op en gaan met die banaan voordat er weer wat veranderd.

 16.00 aankomst op de golfbaan. Parkeerplaats in het bos ernaast. Ik stap uit de auto, midden in een bult onder zand bedolven glas en ijzer etc. Snee in mn voet die direct  begon te bloeden. Door de hitte en de pijn en dat we niet hadden gegeten, flauw gevallen. Niks ernstigs hoor, heel even maar. Maar wel erg vervelend. Bij de eerste hulp op het terrein mijn voet laten schoonmaken. En dat doen zie hier niet met jodium, nee met alcohol. Dus even kiezen op elkaar, een stuk uit je eigen tong bijten en vriendelijk blijven kijken. Daarna toch schoen weer aan en door, want ik vertikte het om nu na al deze moeite naar huis te gaan. We werden rondgeleid en er werd verteld wat onze taak zou zijn. Wij ushers moesten mensen welkom heten en in de VVIP tent naar hun tafel begeleiden en zorgen dat ze het naar hun zin hadden. Moet te doen zijn zou je zeggen toch?! FOUT!

Er zijn 3 soorten kaarten verkocht, 10000MK voor een veldticket, 15000MK voor een VIP ticket en 25000MK voor VVIP. Kennelijk ben je een VIP of VVIP als je genoeg geld neer legt, niet als je filmster, politicus of sponsor bent. Bij de gate, helemaal vooraan het terrein werden de kaartjes aangenomen en verscheurd. Mensen kregen geen polsbandje oid, dus red je reet er maar mee wie er dan pauper, VIP of VVIP is… De schone taak aan ons om de boze mensen toch vriendelijk toe te lachen.

20.00 barst de ergste en heftigste onweersbui los die ik ook in mijn leven heb gezien en hoop mee te maken. Zoveel water! Het podium stort in, geluidsapparatuur kapot, de VVIP tent wordt weggespoeld, tot onze enkels in de modder en water (dag nieuwe schoenen! En fijn dat die prikkende alcohol om de wond op mijn voet schoon te maken dus voor niks was) en wat doen mensen in stromende regen? Juist, schuilen. Waar? Waar het maar kan, dus ook in de VVIP tent. Begrijpelijk, maar of wij ze vriendelijk doch dringend wilden verzoeken de tent te verlaten. Stuur je een vrouw met baby een onweersbui in? NEE! (baby was misschien wel groot fan van p-square, waarom neem je dat kind anders mee naar een concert van 20000 man)

Je kan je voorstellen dat de rode loper was weggespoeld en de VVIP tent er inmiddels uitzag als een schuurfeest bij dikke tante Betsy op het boerenerf, had helemaal niks meer met red carpet/sjiek te maken. Maar ok dat zijn dan omstandigheden.

Om 23.00 uur (!) konden er weet tonen uit de speakers komen (klonk namelijk niet meer als muziek) en uiteindelijk begon om 00.00 uur het concert.

Maar wat doen mensen op een concert/feest? Drinken. Wat doen mensen op een concert/feest die zich vervelen? Zuipen. En dus waren er tegen 22.00 al zoveel mensen zo dronken en natuurlijk boos dat de sfeer erg grimmig werd. Mensen werden boos en sommigen zelfs agressief doordat alles lang duurde, vies was, en natuurlijk door de choas. Aan ons bouncers(8 man) en ushers(4 vrouw en 4 man) de taak om de boel in de hand te houden. Want: de politie, het armed-response team en de G4S beveiliging zat in hun tent te schuilen tegen de regen!!! En ik wou dat dat een grap was…

Van de mensen die binnen kwamen hoorden we dat er vooraan bij de gate grote chaos en paniek was. Evelien en Georgina (beide manager/supervisor van ons team bouncers en ushers) bevestigden dat, toen ze terug kwamen van hun 2 uur durende tocht om een fohn op te halen van huis om de apparatuur mee te drogen. Op een gegeven moment werd de sfeer zo naar dat mensen dreigden door het hek te duwen en massaal het terrein op te komen. Er was lang niet genoeg beveiliging dat was duidelijk. Nu werd ik wel een beetje bang. Sta je dan als vrouw, in je jurk, koud en nat en vies, te proberen om dronken/agressieve mensen toch vriendelijk toe te spreken. Gelukkig beseften 2 van de bouncers Mike en Andrew ook dat wij daar in een niet al te veilige positie stonden, en zij bleven bij ons om ons ‘te beschermen’ en te helpen.  Dat gaf tenminste nog een beetje een veilig gevoel.

Uiteindelijk waren we om 3 uur thuis… Wat een ervaring…

Deze week heb ik ook meer nieuws gekregen over het be-more project. Ik had op de website gelezen dat je tegen  betaling van 30 euro per week 3 maaltijden per dag zou krijgen. Ik had gezegd dat ik daar geen gebruik van wilde maken, omdat ik na 2wk ziekenhuis vorig jaar, en 6wk darminfectie dit jaar geen risico’s meer wil nemen met eten. Blijkbaar is mijn weerstand in mijn buik/darmen erg laag en daarom koos ik ervoor om mijn eigen eten te regelen. Antwoord van be-more; dat is niet mogelijk. Ze werken met ‘huismoeders’ die traditioneel malawiaans eten op houtskool koken.(vergelijkbaar met 1 pitje) en dat ik dus niet zelf eten zou kunnen koken. Dus ik vroeg naar de mogelijkheid om ander eten te kopen, of eventueel zelf wat te koken in het vrijwilligershuis, om de volgende dag mee te nemen naar het project. Ook dat was niet mogelijk. In het vrijwilligershuis is geen keuken, en in de meeste huizen zelfs geen koelkast. Toen heb ik de keuze gemaakt om het project af te zeggen. Ik zie het niet zitten om mezelf aan grotere risico’s dan nodig bloot te stellen op het gebied van gezondheid. Was ik helemaal gezond geweest, en nog niet ziek geweest hier, dan was mijn visie wellicht anders geweest. Maar op dit moment vind ik het niet verstandig voor mijn eigen gezondheid om deze gok te nemen. Bovendien betaal ik 650 euro voor de 4wk dat ik bij be-more zou werken, en als ik halverwege moet afhaken zit ik dus met een nieuw probleem… Nee dank je.

Verder zijn er qua transport naar Zomba wat knelpuntjes. Niets wat niet verholpen kan worden met oplossingen van mijn kant. Maar de organisatie is niet erg behulpzaam in mijn ogen. Ik betaal 85 euro transportkosten(halen en brengen van en naar vliegveld Lilongwe), die ik niet terug krijg als ik er geen gebruik van maak. Ik zou alleen opgehaald worden op de zaterdag voordat op zondag het project begint en anders zou ik een bus kunnen pakken. Er gaat geen bus rechtstreeks naar Zomba, wel naar Blantyre, 60km van Zomba. Of ze me daar dan misschien op wilden halen, aangezien ik geen gebruik maakte van het transport voor Lilongwe wat 350km van Zomba is leek me dat geen slecht voorstel. Maar nee, ook dat was geen optie, ik ‘mocht’ be-more in Zomba ontmoeten. Wat fijn, hoe mensen je soms kunnen doen geloven dat jij de optie hebt om iets te mogen, terwijl ze eigenlijk zeggen, nee dat andere doen wij niet, maar jij mag…. Dit heeft er ook aan bijgedragen dat mijn beeld van be-more, of in elk geval hoe be-more in deze situatie handelt niet alleen maar positief is. Ik heb er geen goed gevoel bij, en samen met het ‘eten-verhaal’ heb ik dus besloten dit project niet te doen.

Maar dan?!

Tja goede vraag. En ik zal hem beantwoorden. Matthijs komt, we vieren vakantie, dan heb ik 2 weken voor mezelf en dan komen pap en mam me opzoeken. Daar kijk ik erg naar uit. Dat wordt vast een fijne tijd.

Ik heb terug gekeken op mijn reis, en de conclusie getrokken, dat er tot nu toe meer tegen is gevallen dan ik zou willen. Voor mijn gevoel heb ik er alles aan gedaan wat in mijn invloed lag om er iets van te maken. Maar het is goed zo. Ik vind het mooi geweest. Hoe hard ik ook probeer, hoe hard ik ook knok, en hoeveel ik ook hoop, het lijkt niet te lukken. Daarom ga ik op 10 mei, samen met mijn pap en mam terug naar Nederland.

Daarmee is mijn reis eerder ten einde dan dat ik gewild had. Maar een maandje, maar toch. Ik heb er gemengde gevoelens bij. Aan de ene kant ben ik blij, dat ik weer terug kan naar het land waar alles ‘makkelijk’ is. Waar je toegang hebt tot alles wat je nodig hebt, waar je niet hoeft te kiezen of je met je water de wc doorspoelt of je kleren wast, en waar ik gewoon veilig over straat kan, geen bewaker meer voor de deur, geen avondklok. Bovendien terug naar vrienden, familie en mijn lieve Matthijs. Ik ga eerst even op adem komen, en dan een baan zoeken, maar ondertussen vooral genieten van ‘thuis’ zijn. (en van boswandeling in de Lijst, oh wat mis ik die gezelligheid)

Aan de andere kant ben ik verdrietig, dat ik eerder naar huis ga dan ik zou willen. Dat ik zoveel moeite heb gedaan en zo geworsteld heb hier, en uiteindelijk toch licht teleurgesteld in mezelf en zwaar teleurgesteld in mijn reis weer naar huis moet keren. Toch denk ik dat dit mijn beste optie is.

Tot mijn thuiskomst blijf ik jullie wel op de hoogte houden via deze website natuurlijk. Ik moet nog 1 week werken voor LSPCA. Dan heb ik nog ruim 6 weken om te genieten van mijn vakantie met Matthijs en het gezelschap van mijn ouders! Ik denk dat dat positieve verhalen en leuke foto’s oplevert. Die wil ik jullie natuurlijk niet onthouden!

Ik moet zeggen dat ik nog steeds erg geniet van alle leuke reacties op mijn verhalen. Heel bijzonder om te horen hoeveel maar vooral welke mensen mijn verhalen lezen. Mensen die ik niet eens zo goed ken, maar die mama kennen of Matthijs en daardoor toch mee leven. Doet me goed!

Ik denk dat mijn volgende reisverhaal vanuit Madidi zal komen, waar ik maandag 25mrt naartoe verhuis. Dinsdag komt Matthijs aan, en dan kan onze vakantie beginnen.

Dikke knuffel,

Bianc

PS. Torr en ik zijn tot de conclusie gekomen dat als Malawi een slogan zou moeten hebben dat dat de volgende zou moeten zijn; Malawi, the land of promise….. (want we hebben veel beloftes gehad, maar het waarmaken ervan, daar zit een minuscuul bottleneckje)