Hoogeveensche Courant 17-12-12

Het is alweer een paar dagen geleden, maar zoals beloofd; hieronder het stuk tekst (ik kan helaas niet de hele opmaak ed invoegen) dat in de krant heeft gestaan. Een aantal van jullie zal het al gelezen hebben, maar er zijn ook mensen die wat verder weg wonen en de betreffende krant niet krijgen.... De maandageditie van 17 dec van de Hoogeveensche Courant. Dmv de foto heb je toch een beetje een indruk hoe de (hele!) pagina eruit ziet.... Vanaf nu dus eens per maand een hele pagina van mij in de HGVCourant..... Enjoy!

Ik zal beginnen met mezelf voor te stellen: Mijn naam is Bianca Prij. Ik ben 26 jaar en woon in Hoogeveen. Ik werk op dit moment als docent op het Harm Smeenge in Hoogeveen, maar ben ook opgeleid tot kok, creatief therapeut (beeldend) en docent omgangskunde. Mijn hobby’s zijn: koken, schilderen, reizen, dieren en Afrika. De laatste drie daarvan ga ik vanaf januari 2013 combineren, want ik ga een half jaar werken in Malawi voor een dierenbeschermingsorganisatie.  Zoiets ga je natuurlijk niet zomaar doen, daar hoort een verhaal bij, waarvoor we een klein stukje (een jaar of  20) terug moeten in de tijd.

Mijn voorliefde voor Afrika is begonnen toen mijn tante, Roelien Prij, terug kwam uit Malawi. Ik was een klein meisje van zes jaar toen zij na vier jaren werken als arts voor Artsen Zonder Grenzen weer terug naar Nederland kwam. In Malawi had ze al die tijd gewoond en gewerkt. Ze kwam thuis met prachtige Afrikaanse spullen die tot mijn verbeelding spraken. Maskers, beelden, stoffen en gebruiksvoorwerpen. Ik heb nog steeds de spullen die ze me toen gaf: een  paardenstaart aan een leren handvat waar een stamhoofd mee zwaaide om zijn macht te laten zien. Een paar kleurrijke stoffen waar kleding van werd gemaakt voor huwelijksfeesten en begrafenissen. Een spel, BAO genaamd, uit hout gesneden vakjes met koffiebonen erin om mee te spelen. Een amulet dat een klein kind  om zijn nek had gedragen waar ‘geneeskrachtige’ kruiden in zouden zitten, maar dat je nooit zou mogen openen, wat ik ook nooit gedaan heb. Speelgoed van gevlochten riet, een uit hout gesneden man met pijl en boog en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Verder liet ze me foto’s zien en vertelde ze mooie, bijzondere en vooral indrukwekkende verhalen. Verhalen over het land, over de mensen en over haar ervaringen. Sommige verhalen waren grappig, sommige verhalen waren schokkend en weer andere verhalen waren indrukwekkend. Ik werd er enorm nieuwsgierig van. Vanaf dat moment was mijn fascinatie voor niet alleen het land Malawi, maar voor het continent Afrika geboren. Ik moest en ik zou er ooit heen gaan….

Toen ik in het laatste jaar van mijn studie creatieve therapie zat in 2010, moest ik, naast het hoofdprogramma, twee aanvullende modules (minors) kiezen. Er was een optie om humanitarian management te gaan doen. Dit hield in dat  je eerst drie maanden in Nederland zou studeren om je te verdiepen in ontwikkelingswerk, en daarna drie maanden in Zuid-Afrika zou zijn om te werken aan ontwikkelingsprojecten. Dat sprak me direct aan, en ik heb toen ook niet lang na hoeven denken om een besluit te nemen. Ik ging eindelijk mijn droom achterna, ik ging naar Afrika!

De drie maanden ‘voorstudie’ in Nederland waren ontzetten boeiend, maar ik keek natuurlijk vooral uit naar de reis naar Zuid-Afrika. In April 2010 vertrok ik en in Juli kwam ik terug.

In die tijd heb ik enorm veel ervaring opgedaan. Ik heb gewerkt als docent op Kuyasa Combined School, waar ik computerlessen gaf aan leerlingen van 16-17 jaar. De school staat in NeMaTo (Nelson Mandela Township), de zwarte township bij Port Alfred, een klein stadje aan de westkust van Zuid-Afrika.

Tijdens de eerste les vertelde ik, dat de leerlingen de computer mochten opstarten, maar nog geen programma mochten openen, omdat ik graag met iedereen in de klas tegelijk wilde beginnen. Ik had bedacht dat we in het programma ‘Word’ gingen werken aan het maken van een C.V. en daarna zouden oefenen met het schrijven van een sollicitatie brief. Al na een paar tellen kreeg ik de vraag hoe die computer dan aan moest? En dat was enorm confronterend. Ik had aangenomen dat iedereen wel een computer kon aan zetten, sterker nog, eigenlijk had ik daar niet een seconde over nagedacht of aan getwijfeld. Maar op dat moment viel er een ‘enorm’ kwartje: wat voor mij normaal is, is voor deze mensen alles behalve vanzelfsprekend.

Toen ik navraag had gedaan op de school, bleek dat er een welwillend bedrijf uit Europa veertig splinternieuwe computers had geschonken aan de school. De directeur vertelde:”We zijn erg dankbaar voor dat wat we krijgen. Deze computers zijn voor ons als een geschenk uit de hemel. Kennis hebben is de enige manier waarop je de township uit komt. Heb je geen onderwijs genoten, dan zul je je hele leven in de township wonen en arm blijven.” Hij vertelde me dat de docenten op Kuyasa  geen ‘computerskills’ hadden, en dat ik en mijn studiegenoten als geroepen kwamen, omdat wij de personen zouden zijn, die niet alleen de leerlingen, maar ook de docenten zouden kunnen lesgeven, en zo een stapje op weg zouden kunnen helpen naar een beter leven. Daardoor zouden de docenten op hun beurt dan de leerlingen weer les kunnen geven met behulp van de computers, en daarmee zou onze hulp van lange duur zijn.

Toen ik terug kwam uit Zuid-Afrika wist ik direct; ik wil terug. Dat voelde gewoon zo. Ik voelde me thuis in Afrika en tussen de Afrikaanse mensen. Mijn moeder refereert daarbij nog wel eens aan mijn tempo; “Je bent net een Afrikaan, alles gaat bij jou zo relaxed!” En dat klopt inderdaad, in Afrika gaan dingen minder snel, en minder gedwongen dan in Nederland. Een van mijn favoriete Afrikaanse gezegden is dan ook;”The European ‘s got the watch, but the African ‘s got the time”

En daar ben ik dus nu mee bezig, terug gaan naar Afrika. Dit keer naar Malawi. Daarmee is voor mij de cirkel rond. Mijn fascinatie voor Afrika begon met Malawi, en daar ga ik dan nu ook eindelijk naartoe. Ik ging op internet op zoek naar een baan in Afrika. Zo kwam ik uit bij de website van Inez Willeboordse. Een jonge vrouw die zelf ook voor langere tijd in verschillende landen in Afrika heeft gewerkt en gewoond. Zij had een aantal vacatures in verschillende landen in Afrika, waaronder een vacature in Lilongwe, de hoofdstad van Malawi.

En nu is het een feit; ik heb mijn baan als docent opgezegd en ga bijna een half jaar in Malawi werken, in Lilongwe dus om precies te zijn. Ik ga werken voor de LSPCA; the Lilongwe Society for the Protection and Care of Animals. Het is een vrijwillige baan, die uit meerdere taken bestaat; marketing & education manager en dierenartsassistent. Als marketing manager zal ik ervoor gaan zorgen dat de LSPCA (de enige dierenbeschermingsorganisatie in Malawi!) in Malawi bekender zal worden, onder de hoge bomen (lees: overheid) en onder de burgers. Het grootste gedeelte van deze taak zal bestaan uit het promoten van de stichting middels webpagina en facebookpagina, en open dagen organiseren en posters/flyers ophangen/verspreiden.

Als education manager zal ik samen met een aantal vrijwilligers die daar ook voor de stichting werken, verschillende onderwijsprogramma’s opzetten en doorontwikkelen, en de vrijwilligers aansturen in de uitwerking en uitvoering hiervan op vooral de scholen in de omgeving van Lilongwe. Verder word ik dierenartsassistent, wat in houdt dat ik de agenda van de dierenarts bij houdt, andere planningen maak en hand- en spandiensten verleen op bijvoorbeeld farm-days (dagen waarbij we naar kleine dorpjes in de omgeving gaan om vee in te enten zoals kippen, koeien, geiten etc) waar ik dan de ene kudde vee van de andere gescheiden zal moeten houden, daar de boeren niet met meer of minder vee naar huis gaan dan dat ze kwamen...

Verder zet de LSPCA zich ook in voor het welzijn van veel (zwerf)honden en katten. Illegale handelaren worden soms midden in de nacht aangehouden door de politie en ik zal dan samen met de dierenarts naar de 'crime scene' gaan om de pups en kittens op te halen. Die kunnen dan bij ons onderzocht worden, de zorg krijgen die ze nodig hebben, en vervolgens zal ik ze dus op de site zetten zodat ze geadopteerd kunnen worden. Veel werk te doen dus, daarom duurt de werkweek zes dagen, in plaats van vijf.

Dan nog wat andere feitjes op een rij; Ik vlieg op donderdag 3 januari om 20.40 vanuit Amsterdam naar Lilongwe, met een tussenstop in Nairobi, Kenia. In Lilongwe word ik opgehaald door Richard, de dierenarts van de LSPCA. Ik verblijf in de zes maanden dat ik in Lilongwe zal zijn in de dierenkliniek. Er is een slaapkamer voor drie personen, een keuken en gezamenlijke woonkamer. De beschikbare woonruimte zal ik delen met andere vrijwilligers van de stichting. Het verschil tussen hen en mij is dat zij betalen om vrijwilligerswerk te doen, waardoor bij hen onderdak en voedsel bij de prijs in zit. Deze vrijwilligers kunnen min of meer doen wat ze leuk vinden en wat ze kunnen.

Ik betaal niets, kan in de kliniek verblijven, maar moet mijn eigen eten/drinken regelen, daar komt nog bij dat er van mij wel degelijk iets verwacht wordt. Het is een vrijwillige baan, met 'functie eisen' om het zo maar even te omschrijven. Het werk van de andere vrijwilligers is wat vrijblijvender. Ik moet wel doen waar ik voor aangenomen ben, ik heb een specifiek takenpakket, zoals ik dat hiervoor al omschreef.

 Op 12 juni vlieg ik terug, en ik kom op 13 juni om 5.40 op Schiphol aan.

Als alles volgens planning verloopt, zal ik na drie maanden minimaal 24 uur het land moeten verlaten (een visum krijgen voor 6 maanden is namelijk niet mogelijk) om er vervolgens weer drie maanden te kunnen verblijven.

Dat ‘uitstapje’ wordt mijn vakantie. Ik heb met de LSPCA overlegd, dat ik drie weken ‘vakantie’ mag nemen. En in die drie weken komt mijn vriend Matthijs me opzoeken. We zijn van plan om naar de buurlanden Zambia en Mozambique te gaan. Richard van de LSPCA heeft me verteld dat er in Zambia een paar schitterende wildparken zijn, en die staan dan ook hoog op ons ‘to-do’lijstje!

Al deze activiteiten vragen natuurlijk nogal wat voorbereiding. Qua gezondheid en veiligheid bijvoorbeeld heb ik al heel wat moeten regelen.

De afgelopen weken ben ik een aantal vrijdagen naar een arts van Meditel geweest om me te laten inenten tegen van alles en nog wat; Rabiës (drie vaccinaties), gele koorts, buiktyfus, hepatitis (ook drie stuks) etc. Ook heb ik Malariatabletten gehad om te testen of ik de werkzame stof wel zou verdragen. Je kan er namelijk van gaan hallucineren. Daarom drie weken lang Malariatabletten op proef, en duimen. En gelukkig maar, geen rare dingen gezien, niets aan de hand! Ik verdraag het middel Lariam goed en daar ben ik dus erg blij mee.

Andere voorbereidingen die tijdrovend zijn en veel energie kosten zijn het afronden van mijn baan hier in Nederland, de juiste verzekeringen regelen, het aanschaffen van de juiste spullen zoals bijvoorbeeld een internationaal rijbewijs, een muskietennet, de juiste reisstekkers enz. Ook het zoeken van sponsoren neemt nogal wat tijd in beslag, zo ook het helpen organiseren van het benefietconcert in het Podium op 25 januari 2013 met o.a. Dries Roelvink, Rene Karst en Andre Pronk. Een deel van de opbrengst gaat naar mij voor mijn levensonderhoud in Malawi en natuurlijk ook naar de LSPCA zelf. Naast alle gezelligheid op 25 januari kan je op deze avond zelf een donatie doen, of deelnemen aan een loterij waar leuke prijzen mee te winnen zijn. Kaarten kosten €11,50 en zullen binnenkort op verschillende verkooppunten te verkrijgen zijn. Meer informatie daarover volgt z.s.m.

Tot slot schrijf ik dan natuurlijk ook nog voor de Hoogeveensche Courant.

De komende maanden zal ik elke maand een stuk schrijven, zodat u op de hoogte blijft van mijn ervaringen en avonturen in Malawi. Naast deze maandelijkse artikelen kunt u voor uitgebreidere informatie kijken op http://www.bianca-in-malawi.reislogger.nl

Mijn volgende artikel zal ik schrijven vanuit Malawi, dus voor nu wil ik iedereen hele fijne feestdagen toewensen en natuurlijk veel leesplezier bij het verschijnen van mijn volgende artikelen!