druppel druppel druppel, en toen was de emmer vol....

Hallo allemaal, ndiri bwino? (hoe gaat het?)

Zo daar zit ik dan. In Madidi Lodge. Ik ben verhuisd naar een tijdelijk onderkomen in de Madidi omdat ik het niet meer aan kon bij Anne. Ik zal proberen om het een klein beetje uit te leggen, en m’n best doen om het een beetje objectief te beschrijven (lastig).

De incidenten met Anne bleven aanhouden. Ik probeer er een paar te beschrijven, willekeurige greep uit het leven van alledag met Anne.

Ze drinkt elke dag enorm veel, wat maakt dat ze heel veel aandacht vraagt op een vervelende manier. Ze probeert bijvoorbeeld in een gesprek, dat ik had met Richard die vorige week zaterdagavond een borrel kwam doen,  telkens het woord te nemen. Op zich niet heel erg, maar wel als dat keer op keer gebeurd met negatieve toon en als ze zichzelf telkens herhaalt. Ze vergeet vaak dat ze iets al gezegd of gevraagd heeft. Zo kan het best zijn dat ze 3x in een half uur vraagt of we wel stroom hebben, welke dag het is, of de honden al gegeten hebben, of we wel stroom hebben, of er  water is en of we wel stroom hebben? (duidelijk gevalletje van “donders irritant he!”) Maar goed dat neem je dan maar voor lief. Vervolgens heeft ze de halve avond de tijd genomen om Richard ervan te overtuigen, dat zijn vrouw, zijn kinderen en jawel, ook hijzelf niet gelukkig zijn hier in Malawi. En dat er verhuisd moet worden…. Ik krijg daar een beetje jeuk van, maar ok, dronkenmanspraat (of dronkenvrouwspraat?), je houdt je netjes je houdt je in.

Richard heeft me een paar keer aangekeken met een vraagteken op z’n voorhoofd, en dat was dat.

Ik had wijn voor Richard gekocht, wist dat het wit moest zijn maar niet goed welke dus 2 soorten wit gekocht. 1 Fles had Richard bijna opgemaakt toen hij naar huis ging. Bij ontwaken in de morgen was fles 2 op miraculeuze wijze verdwenen…

Vervolgens was Anne van de week weer of nog steeds ziek (ik praat over de fysieke kant van het verhaal dit keer). Ze vertelde me dat ze geen eten binnen kon houden, omdat ze alleen maar bleef overgeven en dat ze diarree had. En dat ze dacht dat ze een ei moest eten, want dat zou wel binnen blijven. (een ei vraagt u zich af? Ja dames en heren, een ei, waarom? Gewoon omdat het kan…?????)

En of ik dus zondagavond in de avonduren wel even uit bed wilde komen en mij wel even om wilde kleden, zodat ik eieren kon gaan kopen. Ze had mij verteld dat de supermarkten op zondag hier om 12.00 ’s middags dicht gingen, dus ik vroeg haar nog even of die wel open waren, maar dat was wel het geval volgens haar. Dus ik omkleden, in de auto naar de supermarkt eieren halen. Echter, (gaaf woord om te gebruiken trouwens, echter) toen ik net weg wilde gaan hoorde ik haar aan de telefoon tegen haar man praten en zeggen dat ik een verwend dametje was, die niks voor haar over had en haar niet wilde helpen nu ze zo ziek was. (????????????????????) Ik heb even gewacht tot ze ophing en ben toen de kamer binnen gegaan en heb op m’n liefst gevraagd of ik behalve eieren nog iets anders voor haar zou kunnen meenemen (stuk touw met een lus misschien??).  Toen belde haar man haar terug, en zei ze in het frans (ze denkt dat ik geen frans spreek, wat in principe ook zo is, behalve een minimale basis woordenschat van de havo) dat ze nu even niet in het engels kon praten omdat ‘dat meisje’ nu naast haar stond. Ik heb me omgedraaid en ben de eieren gaan halen. Gekocht, afgeleverd, en rechtstreeks door naar bed. Welterusten, morgen een nieuwe dag….

Het ei had waarschijnlijk niet geholpen, want de volgende dagen is het niet veel beter geweest. Op een gegeven moment kwam ze bij mij aan de deur kloppen. Voelde zich niet goed. Ik vroeg wat er aan de hand was. Ze zei (ongelogen waarheid!) dat haar darmen eruit kwamen via haar anus, en dat ze daarom niet kon zitten of liggen en dat ze daarom poep lekte. Mijn ogen gingen naar de vloer en idd… ik zal jullie de details besparen. Kort praatje, ik naar de cottage en douchen! Iew!!!!

Nu ze ziek thuis zit/zat en niet kan werken, heeft ze niet alleen de avond, maar de hele dag om te drinken. En dat doet ze dus ook. Drinken, braken en hysterische huilbuien (ik kan haar in mijn cottage horen krijsen) wisselden elkaar af de afgelopen dagen.  Ze drinkt, is misselijk, duizelig en laat van alles vallen. Zo probeerde ze rijst te koken maar liet de pan met water vallen, en vervolgens de rijst. (het water lag al op de grond en de rijst moet toch in het water nietwaar?)

Ook viel ze in de gang met haar hoofd tegen iets aan, waardoor ze een  hoofdwond had (een diepe snee van een paar cm) en dat bloedt natuurlijk sowieso al, maar met een slok op nog meer natuurlijk. Alles onder het bloed. Zijzelf, de muren, haar kleren, meubels, handdoeken alles. Ze was niet nuchter en had zelf niet door wat voor zooi ze ervan maakte. Ik vroeg haar of ze het niet even na wilde laten kijken door een dokter omdat het zo bloedde. Wilde ze niet. Ik wist uiteraard ook niet goed wat ik ermee moest dus Richard maar ff gebeld. Die kwam ff kijken. Heeft de wond schoongemaakt met watten en alcohol. (Prikt dit? Nee? *meer alcohol* Nu dan?) Richard is de incidenten met Anne ondertussen ook meer dan zat, en we hebben, hoe gemeen ook, samen een beetje gelachen om de situatie. Telkens als je denkt dat het net vreemder, ongezonder, bizarder of uitzonderlijker kan, doet Anne er een schepje bovenop. Richard zei dat Anne de wond moest afdekken als ze er geen vuil in wilde hebben, en ook om het bloeden te stoppen. Dus hij had een idee (knipoog). “We doen een paar watten om je hoofd en die dekken we af met tape.”  Dat kan wel met een klein stukje tape, maar helemaal rondom was leuker dus hebben we haar een tape-tulband cadeau gedaan. Je moet toch ergens een beetje lol uit halen…

Volgende dag kom ik thuis van het werk (waar ik al met Richard had besproken dat het beter zou zijn dat ik daar weg zou gaan, dit ging immers nooit ophouden zo), en nadat ik ff ging douchen zou ik met de andere vrijwilligers ergens wat gaan eten. En ik hoorde haar vanuit mijn cottage alweer krijsen. Combinatie van huilen en gillen en jammeren en brabbelen. Blijkbaar kan haar hond het verstaan want die kijkt altijd heel aandachtig naar haar als ze dat doet. Ik kom het huis binnen en daar ligt ze, languit over 2 stoelen heen. Ze hoorde me niet eens binnen komen. Ik vraag haar wat er aan de hand is, zeg t ze ‘niks’. En in een paar seconden gebeurd er blijkbaar iets rampzaligs want het gaat ineens van ‘niks’ naar ‘ik heb zoveel meegemaakt dat ik een eind aan mijn leven wil maken’.  Ik weet niet meer precies hoe ik het gedaan heb, maar binnen 3 minuten heb ik dit gesprek afgerond en ben de deur uit gegaan. Ik trek dit niet hoor, weer dat hele ellendige levensverhaal met dramatische huilbuien enz, dat heb ik al een avondje of 3 aangehoord, ik ben er wel klaar mee.

Een dag of 3-4 geleden had Anne me gevraagd of ik Nala niet meer in huis wilde laten, omdat ze dingen kapot maakte. (puppy’s blijken graag op dingen te kauwen en ondeugend te doen, wie had dat gedacht?!) Prima vraag leek me, en ik snapte het ook wel dus ik zorg trouw dat Nala alleen in mijn cottage is, of buiten, maar niet in huis. Maar Anne is zelf 3x per nacht wakker, en pakt dan wat te drinken, gooit wat servies stuk, valt, staat weer op, kotst wat en gaat dan weer naar bed. (en als je denkt, zo erg kan het niet zijn, ik nodig je van harte uit om een nachtje door te brengen in ‘casa di Anne’ dan weet je wel wat ik bedoel) Tijdens die nachtelijke avonturen is ze dronken en doet ze deuren open, waardoor Nala naar binnen kan. Vervolgens verwijt ze mij, dat Nala van alles stuk maakt en dat ik haar beter in de gaten moet houden. (iets met klompen en breken)…

Vandaag had ik met Evelien afgesproken om samen te lunchen/wat te drinken, de eigenaresse van Madidi Lodge. Ze is Nederlandse en dat geeft toch al een beetje een vertrouwt gevoel, kneuterig maar waar. Vanmorgen voor onze afspraak belde ze me, en zei ze dat ik wel een weekje bij haar in de lodge kon blijven, tot er ruimte is in de kliniek. Ik was natuurlijk heel blij en heb meteen mijn spullen gepakt. Anne was niet thuis, dus ik heb een briefje voor haar geschreven, dat Nala en ik verhuisd zijn en dat ik het haar allemaal wil uitleggen als ze daar behoefte aan heeft. (dat ze na haar thuiskomst Richard belt in plaats van mij, verbaasd me niet, de waarheid zal wel te hard zijn) Anyway, ik ben er helemaal klaar mee, en ik heb nu een ander onderkomen gevonden. Volgende week zaterdag kan ik vanaf hier naar de kliniek verhuizen, dus dan zijn de verhuizingen voorlopig wel ff achter de rug dacht ik zo…

De verhuizing naar Madidi heeft wel met zich meegebracht dat ik Nala terug heb moeten brengen naar de LSPCA. Ik kan haar sowieso niet meenemen naar NL, dit is te duur. Ik vond het enorm moeilijk en probeer er gewoon niet aan te denken. Ze was heel bang toen ik haar terug in haar hok deed en klom tegen het gaas omhoog. In de auto erheen al, klampte ze zich helemaal aan mij vast. Ik hoop dat ik een goed huisje voor haar kan vinden….

Ik ben ondertussen zelf nog niet helemaal 100% gezond. Ik ben inmiddels 10kg afgevallen, wat op zich niet zo erg is, want ik kon wel wat missen (en nog wel), maar omdat ik de reden niet weet is het een beetje raar. Ik eet wel, maar het lijkt alsof mijn lichaam niet genoeg voedingsstoffen op neemt uit mijn eten. Ik eet wel minder dan ik deed, en heb weinig eetlust, maar realiseer me wel dat ik moet eten omdat het anders niet goed komt. Ik ben met ups en downs gezond, en dan weer misselijk met diarree. Misschien toch nog maar even bloed laten prikken vd week.

Het werk valt me tot nu toe een beetje tegen, veel kantoorwerk en weinig praktijk. Dat wil ik dus een beetje aanpassen. Ik wil  zelf ook lesgeven, en meer mee de dorpen in. Zoals we afgelopen zaterdag gedaan hebben. We zijn in Lilongwe naar Area 25 gegaan, helemaal de natuur in, waar mensen echt nog in klei hutjes met rieten daken wonen. En daar hebben we ’farmday’ gehouden. Mensen kunnen dan hun vee meenemen en laten inenten en behandelen enz. Dus we hebben zaterdag heel veel koeien, geiten, kippen, ezels, varkens en hier en daar een cavia behandeld. De foto’s volgen nog…

Al met al zag ik het van de week ff niet meer zitten. Ik had mezelf een datum gesteld; als ik hier een maand zou zijn, wilde ik dat ik gezond was, productief aan het werk was en aan het genieten was. Dat was dus niet gelukt. Niet gezond, werk valt tegen en de hele situatie met Anne maakte me ook niet echt gelukkig. Ik zag het echt ff niet meer zitten en dacht er sterk aan om naar Nederland terug te gaan. Maar aan de andere kant wilde ik ook niet opgeven. Met verschillende mensen gesproken. Sommigen erg bezorgd en wilden graag dat ik terug zou komen, heel lief. Anderen gaven het advies het nog eens te proberen, omdat ze er nog vertrouwen in hadden. Net zo lief. Uiteindelijk besloten om het toch nog een keer te proberen. De dingen die in mijn macht liggen wil ik veranderen. Mijn woonsituatie heb ik nu veranderd. Mijn werk ben ik ook aan het aanpakken. Ik heb wel besloten dat ik dit niet nog een maand vol houdt. Ik heb er hard voor gewerkt om hier te zijn, gespaard, sponsorgeld aangenomen, er veel tijd en energie in gestoken en mijn baan opgezegd, maar dat maakt het niet waard om maandenlang niet gelukkig te zijn. Ik probeer het dus nog een keer, met nog steeds hoop op, en actie tot verbetering. Ik wil dit graag, maar niet ten koste van alles…

Ik heb wel wat leuke dingen in het vooruitzicht. Er komen wat pakketjes aan, en ik lees graag de leuke berichtjes van iedereen. Als ik soms niet reageer op een mailtje of een appje heb ik het druk, maar ik probeer (ook al is het na een paar dagen) alsnog te antwoorden hoor! De energie die eerst in Anne ging, kan ik nu in mezelf steken, dus dat is positief.

De eerste maand zit erop, nog 5 te gaan. Laten we hopen dat die beter gaan verlopen….

Matthijs; ndimakukonda! ;)

Dikke kus voor jullie allemaal! En moeke eentje extra!

Bianc