een verhaaltje voor de mensjes thuis :)

Hoi!

Zo, alweer 2 weken voorbij zonder reisverhaal, de tijd gaat snel als je lol hebt zeggen ze wel eens, maar blijkbaar gaat de tijd net zo snel als je je minder goed vermaakt. De laatste 2 weken waren namelijk niet echt om over naar huis te schrijven, maar bij deze ga ik het toch doen.

Na een week in Madidi te hebben gezeten, en heerlijk tot rust te zijn gekomen ben ik naar de kliniek verhuisd. Lauren en Diana, 2 vrijwilligers uit Londen zijn vertrokken waardoor er weer plaats in de kliniek was, en ik kon verhuizen. Op dit moment woon ik samen met Torr (Victoria) in de kliniek.

Het is er niet heel schoon, zo bewijzen de meerdere avonden dat ik op kakkerlakkenjacht ben geweest wel. En het heeft niet echt privacy, want je woont op je werk. Zodra we de slaapkamer uit stappen staan we in het kantoor, en aangezien de eerste mensen om 6.45 beginnen en de laatsten regelmatig pas na 19.00 weg gaan, kan je er moeilijk tot rust komen. Er is ook niet echt een mogelijkheid om weg te gaan, want we hebben geen auto tot onze beschikking, en na 18.00 uur is het hier donker en kunnen we ook nergens meer heen lopen. Je zit dus als het ware een beetje gevangen op je werk. Er rest ons dus niet veel anders dan een filmpje kijken op de laptop of een boek lezen.

Afgelopen zondag (we hebben een eendagsweekend, zaterdag is een werkdag) zijn we dus ‘uit nood’ maar naar het hotel aan de overkant gelopen om daar wat te drinken en buiten te zitten, want op een gegeven moment ben je het wel zat dat je wereld zo klein is. Dat was echt wel ff lekker. Verder grijpen we elke kans aan om er even uit te zijn, dus zodra Sophie (dierenarts uit Londen, hier voor 2 jaar) vraagt of we ergens mee naar toe gaan (zij heeft wel een auto), doen we dat. Al is het naar de supermarkt, je bent in elk geval even weg.

We hebben besloten dat we vaker na werktijd (officieel zijn we om 17.00 vrij, maar door vertragingen, afrikaanse tijden en ander gepeupel komt dit in de praktijk vaak eerder neer op 18.00-18.30) naar Madidi te lopen, om daar even een drankje te doen, en dan voor 18.00 weer terug want dan is het donker.

Voor het donker terug zijn is echt een must. Het gesprek van de dag, of eigenlijk van de week, is hier namelijk nu, dat er mensen ’s avonds en ‘s nachts vermoord worden in de omgeving. Hun vlees wordt verkocht om  hamburgers en ander menseneten van te maken. Vreemd gegeven is, dat dit al een tijdje schijnt te gebeuren, en wel in de velden waar ik en mijn collega’s aan het begin van mijn verblijf 3 dagen naar vermiste hond Ormo hebben gezocht… Ik wil het verder niet over hebben en er niet over nadenken, maar voor het donker thuis, dat is duidelijk. Wat ik overigens nog zorgwekkender/bizarder/onthutsender vind dan het feit dat dit gebeurd, is het feit dat niemand er echt raar van op kijkt, of het schokkend vindt….

Ik heb de laatste 2 weken ook niet zo heel veel beleefd, ik ben namelijk weer ziek, of eigenlijk nog steeds. Ik ben maandag naar het ziekenhuis geweest, en heb daar mijn bloed laten prikken. Mijn percentage witte bloedcellen bleek te hoog: bacteriële infectie van de darmen. Ik heb namelijk weer precies dezelfde klachten als in de eerste weken. Misselijk, diarree, veel bubbels in mn buik na het eten, en slapjes en moe. Mijn lijf neemt duidelijk te weinig stoffen op uit de voeding die ik binnen krijg. (als een champignon er in gaat, en er herkenbaar als champignon weer uit komt, weet je dat je verteringsstelsel het niet echt goed doet zal ik maar zeggen) Ik heb nu antibiotica voor 10 dagen, en dan moet het beter zijn zegt de dokter. Ik hoop dat hij gelijk heeft….

Behalve de infectie denk ik dat er nog iets aan de hand is. Ik zal proberen een beknopte uitleg te geven (maar ik beloof niks). Ik slik Lariam als malariapreventie. Lariam staat bekend als ‘paardenmiddel’ oftewel, je drukt niet voor de lol een handje Lariam in je mik. Het staat bekend als medicijn met veel bijwerkingen. Daarom moest ik ook eerst toen ik nog in NL was, 3 weken op proef Lariam slikken om te zien of ik geen last van bijwerkingen had (trouwe lezers van deze weblog zijn op de hoogte, ik heb het beschreven in een van mijn verhalen voordat ik vertrok). En hierbij lag de focus vooral op de psychische kant. Maar ik had geen last van hallucinaties oid dus maakte de meneer van Meditel zich geen zorgen en ik evenmin.

MAAR……

Je voelt hem misschien al aankomen. Nu ik al 10 weken aan de Lariam ben, heb ik volgens mij wel degelijk last van de bijwerkingen. Het is niet dat ik dingen zie die er niet zijn, maar andere veel voorkomende bijwerkingen, waar ik volgens mij wel last van heb, zijn: misselijkheid, diarree, buikpijn/kramp, slapeloosheid/onrustig slapen, stemmingswisselingen, neerslachtigheid/depressiviteit, verminderde/verdwenen eetlust en zo kan ik als het moet nog wel even doorgaan. Ik denk namelijk dat de infectie in mijn darmen niet zomaar is begonnen. Ik denk dat ik eerst een tijdje last heb gehad van diarree, misselijkheid en buikpijn als gevolg van het slikken van Lariam. En dat dit zolang geduurd heeft, dat mijn weerstand zo is gedaald, dat het uit eindelijk een infectie geworden is. Dit zou ook verklaren waarom er bij mijn ziekenhuis bezoek 5 weken geleden niets werd gevonden, en waarom de antibiotica die ik daarna heb geslikt niets deden. Als de oorzaak de Lariam is geweest, die ik bleef slikken, heeft de antibiotica immers geen schijn van kans gehad.

Verder kan ik nu het patroon zien dat zich ontvouwen heeft de laatste weken; elke donderdag slik ik mijn Lariam. Elke donderdag op vrijdagnacht slaap ik slecht, droom ik heftiger dan anders en op vrijdag heb ik ronduit een KUT dag. Ja inderdaad met hoofdletter. Gewoon KUT; Kwalitatief Uitermate Teleurstellend! Het weekend is niet veel beter. Ik wissel erg van stemming, of mijn stemming wordt extremer/versterkt door de Lariam denk ik. Het ene moment vraag ik me af wat ik hier nog doe, het is nog geen moment echt leuk/genieten geblazen geweest, en het andere moment zie ik het wel weer zitten en ga ik er vol frisse moed weer tegenaan. Bijzonder toch?

Ik appte van de week met Matthijs en ik vertelde hem dat ik mezelf hier helemaal niet in herken. Ik ben eigenlijk altijd vrolijk en positief en niet het type dat zo van het ene emotionele uiterste in het andere belandt. Ik heb een zware start gehad hier, en de baan is niet wat ik ervan verwachtte, maar de emotionele achtbaan waar ik in zit/zat hoort niet bij mij, zo weet ik nu.

Anderen zien dat soms iets helderder dan jijzelf. Ik heb zelf een tijdje getwijfeld of het wel of niet mijn echte emoties waren, omdat ik natuurlijk een vreemde heftige periode achter de rug heb hier, maar met een beetje hulp, veel gesprekken met lieverds en af en toe een helder moment van mezelf denk ik nu echt te weten dat de Lariam meer invloed op me heeft dan ik zou willen en daarom is het tijd voor actie in de tent.

Gister ben ik naar de pharmacy geweest, omdat ik wilde wisselen van malariatabletten. Ik dacht zelf aan Malarone, omdat dat de andere optie was die de arts van Meditel me in NL had gegeven. Dus bij de pharmacy naar Malarone gevraagd. Hadden ze wel. Maar (!) wel tegen een vriendenprijsje van 12 tabletten (=12 dagen) voor 19000 Malawiaanse Kwacha, omgerekend 45 euro. Pijn in de portemonnee, mn eigen broekzak volgezeken en de verkoper zou zich z’n ballen uit z’n broek hebben gelachen als ik die tabletten voor de komende 4 maanden gekocht had, want er was namelijk nog een mogelijkheid. Deltaprim, een middel dat de mensen hier gebruiken en dat hier gemaakt wordt. Maar 1x per week slikken, en kosten voor 20 stuks 1240 Kwacha, omgerekend 2,50 euro. Ik tante Roelie ge-appt (de arts van de familie) en zij vertelde me dat Deltaprim een prima middel is waar ik zo op over kan stappen, dus ik heb nu 20 tabletjes in een zakje, en ik hoop dat deze me minder gaan beïnvloeden dan de Lariam. Ze staan bekend als medicatie met geen bijwerkingen, de enige bijwerking die het zou hebben, zou effect hebben op mensen die allergisch zijn voor bepaalde medicatie, en ik heb, voor zover ik weet, die allergie niet. Het lijkt me dus het proberen waard, morgen neem ik mijn eerste Deltaprim. Lariam heeft 3 weken nodig om helemaal uit je systeem te zijn, dus ik verwacht niet direct een extreme omslag, maar ik hoop wel wat stabieler te worden.

Voor zover het op mijn werk aankomt, heb ik nog steeds wat twijfels. Het wordt wel leuker, maar is duidelijk niet waar ik voor gekomen ben. In het informatiepakket dat ik vooraf gekregen heb, staat dat zaterdag farmday is. Dat betekent erop uit gaan de dorpen in, en dat mensen hun dieren meenemen zodat wij ze kunnen nakijken, vaccineren, behandelen tegen kleine kwaaltjes enz. Nou klopt het op zich wel dat de farmday op zaterdag is, maar niet elke zaterdag, ik ben hier nu 7 weken en ik heb er 1 meegemaakt. De volgende staat gepland voor eind maart. Verder staat er in datzelfde informatiepakket dat er 2 dagen per week ‘education-days’ zijn, waarbij we scholen bezoeken, les geven en activiteiten doen met de kinderen op school. Ik ben 2x naar een school geweest om te kijken hoe een collega een uurtje les gaf. Niet in het engels maar in het chichewa dus ik verstond er niks van maar dat gaf niet want de ervaring van het bezoeken van een school was al indrukwekkend genoeg. Maar niet echt zoals ik het me had voorgesteld dus. Ik zit nog steeds veel op kantoor. Dat er kantoorwerk is, vind ik geen probleem, ik vind het zelfs wel leuk om een beetje orde te maken in het onderwijs-’systeem’ dat LSPCA hanteert, en er richting aan te geven en de mensen aan te sturen die er aan zouden moeten werken. Maar de mate waarin staat niet in verhouding tot het ‘echte community-werk’ zeg maar. (Inez, ik weet dat jij mijn blog ook leest, en ik hoop dat je dit niet als rechtstreekse kritiek naar jou op vat, maar misschien is het een idee om kritisch te kijken naar het informatiepakket, want de informatie in het pakket is in principe wat misleidend).

Ik probeer het werk nog een tijdje  zo leuk, interessant en motiverend mogelijk te maken, maar hou ondertussen ook mijn ogen open voor andere projecten. Ik wil niet na 6 maanden thuis komen en zeggen, ach het was wel aardig, maar niet echt wat ik had willen doen… Daarvoor vind ik mijn tijd hier te kostbaar, en heeft het me te veel moeite gekost om hier te komen…

Ok, nu nog even tijd voor wat luchtigers hoor, ik wil toch nog wat positieve, kleine, grappige, bijzondere situaties beschrijven, die wel de moeite waard zijn vind ik zelf. Een beetje een overview van wat er hier zoal ook gebeurd tussen neus en lippen door zeg maar…

Op de foto’s bij dit reisverhaal staat een hondje, een kleine blonde chihuahua. Die kwam vorige week binnen, omdat ze was gegrepen door een grote hond. Ze had een paar gaten in haar kleine lijfje die nu aan het helen zijn. Door de beten zat er ook een gaatje in haar luchtpijp. En dus bij elke keer dat ze uit ademt, blaast ze zichzelf een beetje op. Als ze heel opgewonden en blij is, en gaat snuffelen en hijgen wordt ze heel bol, en blaast ze langzaam op. Dan heeft ze veel pijn, heel sneu. Moet je je zelf maar es voorstellen, dat je huid van je lijf gescheiden wordt bij elke ademhaling… niet te best dacht ik zo. Toen ik haar van de week aaide over haar kleine koppie, voelde ik de bubbels onder haar huidje wegglijden. Maar ondanks dat het pijn doet komt ze toch knuffelen. Het gaat nu beter met haar, de wonden helen, en ze is minder opgeblazen. Het gat in haar luchtpijp gaat vanzelf dicht en de lucht tussen haar lijfje en huid zal vanzelf opgenomen worden door haar lichaam, en dan zal alles goedkomen. Het enige wat ze dan nog kwijt moet is dat belachelijke roze t-shirt…

Ik ben naar 2 scholen geweest. Daarvan voeg ik ook wat foto’s bij. Dat was niet helemaal nieuw voor me, aangezien ik in Zuid-Afrika ook les heb gegeven. Het grote verschil is, dat het hier nog armer is, en dat vooral jonge kinderen heel verbaasd zijn, en nieuwsgierig, als ze een blanke zien. In de meeste scholen komt namelijk nooit een blanke. De blanke, en rijkere zwarte kinderen gaan naar international schools in het centrum. De scholen waar ik nu over praat zijn scholen middenin armere gebieden.

Kinderen gaan hier naar school in uniform. Om toegelaten te worden tot primary school (basisschool) moet je een test doen. Met je rechterarm, over je hoofd, je linkeroor vast pakken. (of andersom) Als dat lukt ben je toegelaten, klaar om naar school te gaan. Lukt dat niet, dan mag je nog een jaartje neuspeuteren en het volgend jaar weer proberen. Als je geluk hebt, is er een bankje en misschien zelf een tafeltje om aan te zitten. Maar meestal zitten kinderen gewoon op de grond. Gemiddeld 100 kinderen in een klaslokaal. Allemaal even gemotiveerd, en leergierig. Onderwijs is hun enige weg naar een redelijke baan, en een beter bestaan. Niet opletten, of achterblijven betekent armoede voor de rest van je leven. Wanneer er een vraag wordt gesteld en de kinderen het antwoord weten steken ze hun hand op, chaos opeens! Vingers knippen, wippen op de stoel of grond om aandacht op zich te vestigen en roepen ‘kies mij, kies mij’ in chichewa. Wanneer de docent iemand uitkiest om het antwoord te geven, verdwijnt de chaos even abrupt als hij ontstond. De betreffende leerling staat op, geeft met zachte timide stem het antwoord en gaat weer zitten. De docent maakt zijn/haar verhaal af. Nog bijzonderder dan de gang van zaken in de les, is die van erbuiten. Wanneer een leerling tegen een docent praat moet hij/zij knielen! (zullen wij dat ook eens gaan invoeren op het Harms Smeenge?!) om respect te tonen. Pas als de docent zegt dat de leerling op mag staan mag deze weer vertrekken. Ook hangen er overal papieren met schema’s en regels aan de muur. Niets digitaal, geen technische snufjes en zeker geen elektronische leeromgevingen en digiborden. Indrukwekkend dat dan weer wel…

Er zitten hier 2 katjes. Zaten een maand in quarantaine en zijn nu klaar voor adoptie. Toen ze binnenkwamen deed de ene me aan iemand denken. En niet alleen mij hoor, meer mensen legden de link. Vandaar dat we nu ‘Hitlertje’ en ‘Stalin’ in de kliniek hebben. Iedereen noemt ze zo. Eerst hadden we alleen Hitlertje, en toen we dachten dat voor broertje ook een passende naam bedacht moest worden, heb ik even getwijfeld over Braun en Mengele, maar om het een beetje internationaal te houden, hebben we toch voor Stalin gekozen. Van de week kwam ik erachter dat de broertjes Hitlertje en Stalin eigenlijk zusjes Shannon en Heidi zijn. Dat staat op hun paspoort, en met die naam is het ook wel wat waarschijnlijker dat ze geadopteerd gaan worden…

Vorige week werd er een poes binnen gebracht die aan het bevallen was. Een kitten was al dood geboren omdat ze vast zat in het geboortekanaal. De dierenartsen riepen mij erbij. Ze gingen een keizersnede doen, waarbij er nog 7 kittens tevoorschijn kwamen. 2 daarvan waren al overleden, nog 2 kregen we niet op gang, en de overige 3 hebben we kunnen redden. Normaal gesproken likt de moeder na de geboortje de kittens schoon, en door die beweging komt de ademhaling van de beestjes op gang. In dit geval was moeder natuurlijk nog onder narcose. Dat schoonwrijven moest ik daarom nu doen met een handdoek. Best lastig, om terwijl je bezig bent leventjes op gang te brengen, er geen emoties aan te verbinden. Aan de andere kant; het technische deel ervan was al lastig genoeg. Je moet net niet zo hard drukken dat hun ogen eruit ploepen, maar ook weer niet zo zacht dat moederpoes de handdoek over neemt en zegt, laat maar ik doe het zelf wel! Na de operatie moest ik ervoor zorgen dat de kleintje bij moeder gingen drinken, ook lastig. Dacht dat het instinct er gewoon in zat, maar blijkbaar heeft dat toch een klein beetje hulp nodig (zie mijn verbazing op de foto). De kleine poesjes/katertjes zijn ’s middags alle drie met hun moeder mee naar huis gegaan. En hebben bij ons verder alleen maar geslapen. Geboren worden zal wel een uitputtingsslag zijn….

Nou tot zover dit reisverhaal, wel weer genoeg voor nu. Mijn artikel heb ik al opgestuurd naar de Hoogeveensche Courant, maar heb er nog niks over gehoord. Hoop dat het eraan komt…

Voor de mensen die me wel eens appen, doe dat vanaf nu op dit nr: +265997058945, want mijn NL werkt op een of andere manier niet meer.

Ik zie weer met veel plezier jullie reacties tegemoet, tot de volgende blog!!

Dikke kus,

Bianc